- Tomasz Źródłowski.
Jednym zdaniem: od zarania dziejów ludzie lubią, gdy się ich docenia. Dlatego chciałem zadać jedno ważne pytanie: dlaczego w różnego rodzaju branżowych plebiscytach nadal wyglądamy tak, jakby nasza scena barowa składała się tylko z barów mlecznych?
Jest taki cytat o jakości w barze, który lubię: „Nikt, kto dysponował jakimikolwiek pieniędzmi, nie wszedłby do baru Harry’ego w śnieżne popołudnie na kawę. Obok znajduje się niewielka kawiarenka. Kawa kosztuje tam trzy dolary, ale przynajmniej nie stoi na palniku przez cały dzień” – Kathleen Ann Goonan. Idąc za tym cytatem, nie uważam, żeby w naszych barach kawa stała na palniku cały dzień. Ba! Zuchwale pozwolę sobie stwierdzić, że jest w kraju spora grupa kreatywnych ludzi z pasją, którzy z łatwością potrafią poradzić sobie ze standardami wyznaczanymi przez choćby londyńską scenę barową. Ba! Zuchwale pozwolę sobie stwierdzić także, że mamy trochę towaru eksportowego, od którego to Londyn mógłby się uczyć.
Dlaczego w takim razie nikt nie chce tych naszych wysiłków dostrzec? O różnego rodzaju rankingach słyszę, odkąd stanąłem za barem. O The World’s 50 Best Bars opowiadał mi jeszcze świętej pamięci Arek Stefaniak, którego
wielką ambicją było zaistnieć na tej liście z pierwszym polskim barem. Lata mijają i nadal nikogo z nas tam nie było. Jakim cudem? Polscy barmani wygrywali globalne konkursy, turystów w kraju jest mnóstwo i znakomita większość z nich wyjeżdża oczarowana naszą gościnnością i cudownością koktajlowych kreacji, o barach piszą różne Guardiany w swoich przewodnikach po Polsce... itd. Tylko branża nie chce nas dostrzec... Czy to spisek? Czy to loża masońska nie dostrzega świata na wschód od Niemiec? Czy jak zwykle skrzywdzonego narodu nie chcą zaliczać do elity? Czy może faktycznie brakuje nam przysłowiowej kropki nad i? Ewentualnie – może to po prostu towarzystwo wzajemnej adoracji, które rozdaje sobie co roku trochę statuetek, żeby zaspokoić potrzeby rosnącego ego?
Nie wiem. Wiem natomiast, że cała ta sytuacja chyba nam Polakom trochę pasuje. Możemy sobie ponarzekać, że znowu jesteśmy krzywdzeni. Niedoceniani. Że te masońskie loże knują przeciwko nam od świtu do zmierzchu. Przecież my tak lubimy narzekać.
A dlaczego nie rozdamy sobie nagród sami? Skoro nasza scena barowa tak bardzo urosła – bo to jest fakt, któremu nie da się zaprzeczyć – to dlaczego raz w roku nie potrafimy sami siebie nagrodzić? Może, skoro sami nie umiemy sobie powiedzieć miłych rzeczy i docenić rozwoju własnej koktajlowej kultury, to nikomu się tego zwyczajnie nie chce robić za nas? Od czasu, gdy prawie dwa lata temu zniknął plebiscyt Bar Roku, nie pojawiła się żadna alternatywa. Jasne, że konkursy i nagrody zawsze będą podważane, bo nikt jeszcze nie dogodził wszystkim naraz, ale wydaje mi się, że zamiast szukać winy w spisku, kolesiostwie albo masońskiej loży, możemy rozpocząć od pracy u podstaw i najpierw docenić sami siebie. Bo jest o czym mówić.
Zaspokoimy w ten sposób podstawową potrzebę bycia docenionym, bo jestem pewny, że emocją obdarowywanych w momencie odbierania statuetki będzie radość. Nawiasem mówiąc, nagrody od ludzi, którzy cię znają, są szczególnie miłe, bo oni naprawdę wiedzą, ile w coś włożyłeś pracy.
I być może, gdy sami głośno zaczniemy mówić, że jesteśmy dumni z tego, co robimy, wówczas okaże się, że ktoś to dostrzeże i stwierdzi, że faktycznie nie tylko robimy to dobrze, ale może nawet lepiej od reszty. Może wtedy w końcu doczekamy się polskich barów na listach „top of the top”.
Felieton ukazał się w „Food Service" 11/2020 nr 200.
